Puste krzesło, Jeffery Deaver

"...w przypadku porwań na tle seksualnym mamy tylko dwadzieścia cztery godziny na odszukanie ofiary; później zbrodniarz przestaje widzieć w niej człowieka i zabija ją bez najmniejszych skrupułów"

Lincoln Rhyme i Amelia Sachs znowu rozrabiają, tym razem w małej mieścinie, w której każdy gliniarz - bez względu na staż pracy - jest totalnym żółtodziobem (w porównaniu, rzecz jasna, do gościa na wózku). Rhyme przybywa do tej zabitej dechami dziury, by poddać się operacji, która może a) poprawić kondycję kryminalistyka, b) pogorszyć kondycję kryminalistyka, c) pozostawić kondycję kryminalistyka bez zmian lub (małym druczkiem) d) zabić kryminalistyka. W tym samym czasie Owadzi Król, Garret Hanlon, porywa drugą dziewczynę (pierwszą porwał wcześniej i ją gdzieś ukrył). Gdy gliniarze z Paquo dowiadują się o obecności dwójki geniuszy z New Yorku, na gwałt proszą Rhyme'a o pomoc w odnalezieniu porwanych dziewcząt. 

"Najgorszym wrogiem Lincolna Rhyme'a nie były spazmy, urojony ból czy zaburzenia odruchów regulujących czynności życiowe, które dręczyły innych pacjentów z uszkodzonym kręgosłupem. Jego największym wrogiem była nuda"

Sachs, przerażona nadchodzącą operacją Lincolna, z chęcią oferuje swoją pomoc w śledztwie. Po skompletowaniu prymitywnego laboratorium Rhyme wysyła Sachs i miejską policję na oględziny miejsc zbrodni. I tu zaczyna się jazda... Na północ od Paquo nie obowiązują żadne prawa. Zdradliwe bagna, gryzące owady, upalne słońce... i dwie dziewczyny, które może już nie żyją. Amelia, dziewczyna z miasta, będzie musiała użyć swoich umiejętności tropiciela w nieznanym terenie, a gdy wreszcie uda się schwytać podejrzanego rozpocznie się gra - o to, by Amelia nie trafiła do więzienia... Bo gdy Garret wreszcie znajdzie się za kratkami, Amelia Sachs zmieni się w porywacza. Ona jedna będzie przekonana, że chłopak jest niewinny... Ale takie pobożne życzenia zwykle owocują strasznymi konsekwencjami. Teraz Amelia stanie się zakładnikiem. 

Wiecie, że czytam sporo kryminałów. Wiecie, że lubię zwroty akcji. Ale, w mordę jeża, tylu twistów, ile w "Pustym krześle", to nie spotkałam jeszcze w żadnej książce! Deaver bawi się czytelnikiem jak marionetką, zaś kiedy ten pójdzie po rozum do głowy i obieca sobie, że już więcej się nie da nabrać, Deaver... robi to znowu! Nie przyznam się, jakich niecenzuralnych słów używałam podczas lektury, ale wierzcie mi - szewc by się nie powstydził.
Natomiast kreacja postaci to tutaj istne mistrzostwo. Adwersarz, Garret zwany Owadzim Królem, jest tutaj wyjątkowo plastycznie ulepiony. Bohater, z którym możemy się identyfikować, którego się boimy, ale i którego potrafimy zrozumieć. A może nawet polubić? Podobnie rzecz ma się z ekipą policjantów. Lucy, Jesse, Cal - każda z tych postaci żyje. Ta książka to nie tylko opowieść z zagadkami; to maleńki świat, dopracowany w każdym szczególe. Podczas czytania trzeba uważać, by całkiem w niego nie wniknąć ;)

Rewelacyjne tło, genialni detektywi, mnóstwo rozterek i fascynujące wtrącenia z życia owadów tworzą fenomenalną lekturę. Trup się sieje, a Deaver nie bawi się w sentymenty - protagoniści nagle mogą zmienić się w antagonistów i odwrotnie. Emocje sięgają zenitu.

Nie chcę Wam popsuć lektury, ale szczerze zachęcam do sięgnięcia po "Puste krzesło". Ci, którzy mieli przyjemność poznać pióro Deavera z pewnością wiedzą, że to Dobry Autor. Zaś ci, dla których ten amerykański pisarz jest jeszcze obcy - niech prędziutko naprawiają to niedopatrzenie. Nie czytając książek Deavera pozbawiacie się pysznej zabawy, zawiłej intrygi, masakrycznych zwrotów akcji i genialnych zagadek. Polecam!

tłumaczenie: Janusz Ochab

tytuł oryginału: The Empty Chair

wydawnictwo: Prószyński i S-ka, 2008

ISBN: 978-83-7469-669-2

liczba stron: 440

| Kolekcjoner kości | Tańczący trumniarz | Puste krzesło | Kamienna małpa | Mag | Dwunasta karta | Zegarmistrz | Rozbite okno | Pod napięciem |