"Coś, co staje się złe" - Konkurs “Joyland” + “Doktor Sen”

Mości Państwo! Rewelacyjny konkurs został ogłoszony na stronie jestkultura.pl. Chętnych zapraszam do postu konkursowego, ja oczywiście sobie uczestnictwa nie odpuszczę ;) Nie tyle o wygraną chodzi – zarówno Joyland jak i Doktor Sleep zdobędę w ten czy inny sposób, ale chodzi o zabawę!

Długo się zastanawiałam, co mogłoby stać się złe, a o czym Mistrz jeszcze nie pisał. Bo pomyślmy – King zmienił wiele zwyczajnych przedmiotów w złowrogie maszyny do zabijania. Kilka przykładów – samochód, rower stacjonarny, komórka, magiel, obrazy, zdjęcia, aparaty fotograficzne, edytory tekstu, samoloty, lalki, amulety… ;) Podobnie ze sprawami bardziej złożonymi (liczne miasteczka, budynki, cmentarze, lasy, pokoje hotelowe) lub żywymi (zwierzęta – Cujo, szatański kot). A zatem dumałam, dumałam i… wydumałam. Oto moja praca konkursowa – bądźcie pobłażliwi, poniższe opowiadanie ma przede wszystkim bawić!!! Zostało napisane z przymrużeniem oka i tak też powinno zostać odebrane. Miłej lektury ;)

„Osadnik”

Miejsce akcji: Podlasie, tuż przy granicy z Białorusią, u wrót mrocznej, prastarej Puszczy Białowieskiej. 
Czas akcji: współcześnie

We wsi Zgryzoty w województwie podlaskim większość mieszkańców była wyzwania prawosławnego, z czego najbardziej cieszył się miejscowy pop zwany Batiuszką, gospodarz wiejskiej Cerkwi. Zacierał ręce z radości, gdyż wiedział, że kościoły katolickie w maleńkich wsiach raczej klepią biedę, niż raczą się bogactwem. Jego cerkiew była niewielka, ale imponująca – różową elewację zwieńczała pokryta prawdziwym złotem kopuła, którą było widać w promieniu co najmniej dziesięciu kilometrów. Ponadto niewielki cmentarz, umiejscowiony tuż za świątynią, przynosił spore, regularne dochody – w Zgryzotach przeważająca część wiernych była w wieku zdecydowanie przeszłoprodukcyjnym. 

Batiuszka żył niczym pączek w maśle. Młodo ożeniony, doczekał się już dwójki maluchów. Z ogromną przyjemnością głaskał się po imponującym brzuchu, przypominającym obleczoną sutanną piłkę lekarską. O, tak. Złapał pana Boga za nogi! Wychwalany pod niebiosa przez parafian obrastał w pióra, będąc jednocześnie człowiekiem niezwykle obowiązkowym i kreatywnym. Organizował mnóstwo imprez towarzyszących, odpustów, chętnie również chadzał na wizyty do wiernych i prowadził katechezę w podstawówce. Tym większą radość odczuł, gdy Urząd Gminy załatwił dotacje unijne na przerobienie klasycznych szamb w nowoczesne przydomowe oczyszczalnie ścieków. Na kanalizację tak mała wieś, jak Zgryzoty, nie miała szans, zatem ta inicjatywa została przyjęta przez mieszkańców z aprobatą. Co najbardziej cieszyło Batiuszkę kryło się w tym, co nadejdzie po realizacji inwestycji. Delikatnie napomknął jednej parafiance o tym, że na Śląsku święcono oczyszczalnie. Wiedział, że po wsi pójdzie fama, wszakże w małych społecznościach naśladownictwo to chleb powszedni, a żaden z mieszkańców nie chciał wypaść gorzej od sąsiadów. Wystarczyło, że tylko jedno gospodarstwo wyrazi potrzebę poświęcenia nowego przybytku – a zgodnie z teorią reakcji łańcuchowej, niebawem wszyscy parafianie zwrócą się do Batiuszki z podobną prośbą. Natomiast wstępny kosztorys rytuału poświęcenia opiewał na 200 zł od gospodarstwa – to niezbyt wygórowana cena za poświęcenie oczyszczalni ścieków, która ma służyć mieszkańcom przez wiele, wiele lat. 

Batiuszka jak zwykle miał rację. Soleniukowa po rozmowie z popem pozwoliła, by ziarno zasadzone przezeń w jej głowie wykiełkowało. Już po kilku dniach prawie wszyscy mieszkańcy Zgryzot wyrazili chęć poświęcenia swoich oczyszczalni, jak tylko zostaną wybudowane. 

Trzy miesiące później Batiuszka siedział w swoim domu przeliczając zielone i brązowe banknoty. We wsi Zgryzoty było 21 gospodarstw, z czego w dwudziestu mieszkali prawosławni. Jedno gospodarstwo było własnością młodego małżeństwa, które przeniosło się do idyllicznej wsi położonej u kresu Puszczy Białowieskiej prosto z hałaśliwej i śmierdzącej Warszawy. Owo małżeństwo wyznawało – o ile w ogóle – katolicyzm, i święcenie oczyszczalni ścieków wydało im się absurdalne. Batiuszka wzruszył ramionami na wspomnienie bezbożnych warszawiaków i schował 4000 złotych do koperty. Z samego rana wpłaci tę kwotę na konto; jeszcze trochę i będzie mógł kupić sobie od ręki nowego mercedesa. 

Anna i Łukasz Kowalscy siedzieli w kuchni i pili gorącą herbatę. Zima przyszła do Zgryzot zdecydowanie za wcześnie, szczęśliwie ziemia nie zdążyła jeszcze zamarznąć, nim robotnicy uporali się z budową oczyszczalni. Rozmawiali o Batiuszce i nie mogli się nadziwić, jak w owczym pędzie cała wioska, jak jeden mąż, postanowiła poświęcić urządzenie, które miało oczyszczać efekty ich czynności fizjologicznych. Rozbawieni i zatopieni we własnym świecie zrazu nie usłyszeli odgłosu cichego bulgotania, rozbrzmiewającego za domem. A powinni, gdyż w takich miejscach, jak Zgryzoty, jedynym naturalnym dźwiękiem jest szum przejeżdżającego traktora i wycie psów na łańcuchach. Małżeństwo, pogrążone w rozmowie, nie zauważyło nawet, jak noc okryła wieś ciemnością. 
Raptem rozległ się donośny dźwięk, przypominający strzał z karabinu. Poderwali się na równe nogi. Zaintrygowani, wybiegli z domu, zapominając o okryciach wierzchnich, dzierżąc zaś po latarce w ręku.

Jeden z osadników, dopiero co przykryty ziemią, otworzył się. Klapa leżała kilka metrów dalej, a z dziury w ziemi zionęła czarna otchłań. Tafla wody, której było ponad dwa tysiące litrów (tyle kazano im wlać, nim zaczną korzystać z toalety) błyszczała w świetle księżyca. Anna spojrzała na męża niepewnie, zaś w kącikach jej ust czaił się uśmieszek.

- To na pewno miejscowi. Wyrzucili klapę, by wymóc na nas poświęcenie. O, takiego! – powiedział Łukasz, zginając rękę w łokciu, drugą kładąc w powstałym zagięciu. W tym momencie woda zachlupotała. Anna, niewiele myśląc, pochyliła się nad jamą, zaciekawiona wydobywającym się dźwiękiem. Czyżby wpadło do osadnika jakieś nieostrożne zwierzę? Kobieta kucnęła i oparła ramiona na kolanach, mocno wychylając się w stronę toni. Nagle poczuła się ogromnie senna. Woda wyglądała na niezwykle czystą, ciepłą, kojącą; po chwili nogi się pod nią całkiem ugięły i wpadła do dziury głową naprzód. 

- Nie! – krzyknął mąż, bezskutecznie próbując uchwycić stopy żony. Podciągnął rękawy i zaczął przebierać wodę w poszukiwaniu Anny. Bez powodzenia. Tafla wody uspokoiła się nader prędko, nic nie wskazywało na to, że przed chwilą do zbiornika wpadła ważąca sześćdziesiąt kilogramów kobieta. Łukasz bez wahania wszedł do osadnika. Cisza stała się nieznośna; jedynym dźwiękiem był plusk odgarnianej wody. Łukasz, zmoknięty jak kura po deszczu, powoli tracił nadzieję. Zbiornik nie był duży, a jego betonowa powierzchnia była całkowicie spójna. Nigdzie nie wyczuł pęknięcia, jedynie cienką rurę, służącą do przemieszczania nieczystości do kolejnych zbiorników, zbyt wąską, by mogła się przez nią przecisnąć dorosła osoba. Jednak mimo usilnych prób Łukasz nie odnalazł żony. 

Po zaalarmowaniu policji Łukasz siedział przy zbiorniku, zmarznięty i zdezorientowany. Komisarz przyjmujący zlecenie przyglądał się mężczyźnie podejrzliwie. Nakazał rozebranie całej oczyszczalni celem znalezienia kobiety. Komisarz był przekonany, że mężczyzna ma nierówno pod sufitem; głębokość osadnika wynosiła zaledwie metr dwadzieścia, ergo nawet jeśli kobieta by utonęła to z łatwością znaleziono by jej ciało.

Po rozkopaniu instalacji w przedostatnim zbiorniku, w którym wedle przeznaczenia składują się nieczystości stałe, które mają zostać rozłożone dzięki aktywności bakterii, wyłoniło się makabryczne znalezisko. Na poły rozdrobnione, rozłożone ludzkie szczątki. Niewielkie siteczko całkowicie zatkane było długimi, skołtunionymi włosami i kawałkiem skalpu. Czaszka, pozbawiona mózgu, leniwie dryfowała na powierzchni. Łukasz, widząc pozostałości swojej małżonki, doznał szoku; niedługo potem należało odwieźć go do szpitala, podejrzewano katatonię.

Następnego dnia Batiuszka niezwłocznie udał się do szpitala. Łukasz Kowalski nie był jednym z jego wiernych, ale pop czuł się zobowiązany do odwiedzin u pogrążonego w rozpaczy mieszkańca wsi. Faktem było, iż Batiuszka był we wsi ważniejszy niźli sołtys, o czym pop nigdy nie zapominał. 

Po krótkiej rozmowie obaj mężczyźni zgodzili się, że oczyszczalnię należy poświęcić, a może i wręcz odczynić niezrozumiały czar. Niewątpliwie jakieś mroczne moce tkwiły w niepoświęconym obiekcie, o czym świadczyło zeznanie Łukasza i wspomnienie błogości na twarzy żony tuż przed śmiercią. Batiuszka obiecał zająć się tym zaraz po wyjściu chorego ze szpitala, gdyż mężczyzna nie miał przy sobie gotówki, a na terenie szpitala nie było bankomatu. 

***

Po kilku tygodniach intensywnego śledztwa komisarz zmuszony był zamknąć sprawę. Prokurator nalegał na umorzenie, ot, nieszczęśliwy wypadek; ani na chwilę nie wątpiono, że mąż miał coś wspólnego ze śmiercią Anny, jednak nie można było tego w żaden sposób udowodnić. Analizy biologiczne wykazały obecność niespotykanych dotychczas w wodzie bakterii, to ich nadmierna aktywność przyczyniła się do tak prędkiego rozłożenia ciała kobiety. Komisarz jednak, wciąż zaintrygowany sprawą, sam pofatygował się ponownie na miejsce zbrodni (tak, był przekonany, że to nie był wypadek), gdy Łukasz jeszcze leżał w szpitalu. I miał tam leżeć jeszcze długo, wszak przeszedł tak ogromną traumę, że wymagał intensywnej opieki psychiatrycznej. 

Komisarz zaparkował swoim starym golfem na podjeździe i ciężkim krokiem przeszedł za dom, gdzie zlokalizowana była oczyszczalnia. Zdziwił się, gdyż klapa zbiornika ponownie była odsunięta; technicy zaraz po pobraniu próbek wody zamknęli właz. Zbłąkany pies lub nieuważny spacerowicz mógłby wpaść do dziury i złamać nogę. Komisarz podejrzliwie podszedł do włazu i przykucnął, wpatrując się w równą taflę wody. Po chwili zaczęło go opanowywać dziwne uczucie błogości...

;)

Tak, inspiracją były prawdziwe wydarzenia. Nie śmierci, lecz samego poświęcenia. To dość powszechna praktyka na niektórych wsiach, m.in. na mojej ;) Przynajmniej jedno gospodarstwo święciło w ubiegłym roku oczyszczalnię ścieków. To jak, niezły zalążek powieści? ;) King napisałby to zdecydowanie lepiej, ale starałam się, jak mogłam. 

Zapraszam Was do konkursu! Wykażcie się kreatywnością, zabawcie się! Nie można do życia podchodzić tak całkiem na serio. Chętnie przeczytałabym opowiadanie na temat chociażby demonicznej suszarki do włosów albo morderczej sokowirówki. Manipulujący czynami telewizor? Wywołujący szaleństwo budzik (tak, znamy to z autopsji;))? Odkurzacz ssący grzeszników? A może drukarka, drukująca zaklęcia bogów ukrytych w najgłębszych czeluściach Ziemi? Do dzieła ;)